Zonneschijn en regen

Donderdag, 3 maart 2011

Gelukkig was de zon er weer vandaag. We gingen op weg van Ohakune naar de
(naturisten)camping in Waitara.
In de eerste kilometers konden we de prachtige omgeving van Mount Ruapehu
bewonderen en ook de berg zelf was uit de mist te voorschijn gekomen.
Opnieuw heel veel bochtenwerk, maar al spoedig kwamen we op de zogenoemde
"forgotten highway". Daar was het tijd voor een koffiestop bij een lavendelboerderij.
Hier leek het even of we in Frankrijk waren. Het rook er heerlijk.
Helaas moesten we volgens de Tom-Tom deze mooie weg weer verlaten en toen begon
voor Stef een groot avontuur van het rijden op een ongeasfalteerde weg, die soms steil
omhoog ging en een record aantal aan bochten bevatte. Het landschap was werkelijk de
moeite waard met weidse vergezichten over groene bergen met koeien en schapen.
We hebben de camper even aan de kant gezet voor een broodje en een glaasje melk. Met
de stoeltjes buiten in het gras en een prachtig uitzicht waren we even helemaal alleen
op de wereld.
Nog een flink stuk doorrijden om rond 14.30 uur op onze bestemming te arriveren. De eigenaars zijn
Nederlanders die dertig jaar geleden zijn geemigreerd. Een mooi stukje grond, vlakbij de zee.
We namen een lekker glaasje wijn en werden uitgenodigd voor een borreluurtje met de andere
campinggasten. (ieder wel zijn eigen drank mee). Voor ons werd de nederlandse vlag gehesen
onder de canadese vlag die er al hing voor Dave uit Canada.
Cees ging snel even een uurtje slapen en daarna gingen we naar het borreluur. Een aantal mensen bleken hier permanent te wonen en veel gasten  komen alleen in de weekenden. Er was ook een man in vrouwenkleren bij met twee kleine hondjes.
Een van de Fifi's kroop bij Stef op schoot. We kletsten over van alles en nog wat en ongemerkt
was onze fles wijn leeg. Dus ging Stef maar even een nieuwe halen bij de camper. Voor we er
erg in hadden was het half acht in de avond en moesten toen ons avondeten nog maken.
Gelukkig hadden we de spaghettisaus al klaar en konden snel aanvallen. De afwas zouden we laten
staan en we rolden met volle buikjes om 21.30 uur ons bed in. Vandaag hebben we 231 km gereden.

Vrijdag, 4 maart 2011

Wat een pech! De regen komt met bakken uit de hemel. Na het ontbijt en de afwas besloten we toch
te gaan rijden. Ons doel de Waitomo Caves, druipsteengrotten waar veel glimwormen aan het plafond hangen. Misschien kunnen we er ook black water raften, dat is in een wet suit en met binnenband van een auto in een grot afdalen en zo de rivier afzakken. Alles in het donker en uitsluitend verlicht door glimwormen. Het was een mooie rit door de bergen, langs de rivier en langs de zee.
Onderweg passeerden we ook de drie zusters, een rotsformatie in de zee. Helaas is een van de zusters gestort en zijn er nu nog maar twee over. Een andere rots in de zee is de olifantsrots.
Door de regen hadden we helaas maar beperkt zicht en door de harde wind was de rit langer
dan we dachten. Uiteindelijk hadden we om 12.30 uur de grotten bereikt. Na de lunch, lekkere
courgette-soep, in het HU-HU restaurant, gingen we op onderzoek uit informeerden naar een excursie in de grotten. Er waren verschillende mogelijkheden en de excursie varieerden van 1 tot 5 uur. Niet helemaal onze bedoeling. Voor het black water raften moest je minstens 2,5 uur uittrekken.
Bij de VVV konden wij een excursie van 45 minuten boeken door de glimwormgrot.

Het was 500 meter lopen, voor we bij de grot kwamen. Daar was een groot restaurant en onder leiding van een (Maori)gids mochten we om 14.00 uur naar binnen. Prachtig hoor al die stalagtieten en stalagmieten. Als je je fantasie gebruikte zag je er de mooiste figuren. Zo kwamen we ook in de kathedraal, compleet met orgel. De ruimte is ook wel gebruikt voor concerten en optredens met de kerst. Toen moesten we 50 treden af enkwamen we bij een bootje. Hier werd om stilte tijdens de vaart gevraagd en overal om ons heen waren glimwormen. We vaarden naar buiten door de officiele ingang, zoals die in 1889 was ontdekt door een Maori-chef en een engelse wetenschapper. Nog steeds storm en regen, dus besloten we de volgende (naturisten)camping voorbij te rijden. We tikten in de Tom-Tom het adres van de volgende Top tien camping in.
Dat was in Port Waikato, nog 149 km verder.
Het zat ons erg tegen met opnieuw regen en harde wind en heel veel haarspeldbochten. Op de kaart konden we soms ook niet zien waar we nu waren en welk wegnummer het was. De ruitenwissers bleven maar gaan en konden het haast niet bijbenen om al het regenwater te verwerken.
Onderweg moest nog even worden getankt en langzaam maar gestaag kwamen we dichter bij onze bestemming.
Uiteidelijk rond 18.00 uur op de camping. Toen even relaxen met allebei een koud biertje en toen moest Cees echt een uurtje plat. 'S avond kookten we aardappels met worteltjes en een snitzel. De totale afstand vandaag 347 km.